سلام بهونه قشنگ من برای زندگی
‚ای فرشتگان می شنوید؟
ای کائنات
جبرائیل ای میکائیل
ای شیطان ای که دشمنی دیر ینه ای با من داری من او را دوست می دارم
او را ستایش می کنم
زیبا ئیش را می ستایم
به او نگاه کن چگو نه خود را می نما یاند
دریا درختان خورشید ستارگان ماه .
ای وای چگو نه این همه زیباست.
گاه توان درک این همه زیبائی در من نیست!
آه ای شیطان نمی دانی چه زیباست.!!
نمی دانی چه درد مند است!!
راه او را گویم.
این همه درد بعد زیبائی مگر میشود؟؟
چگونه ‚چطور‚ کجا می توان این دو را در آغوش کشید..
با او بودن چون دردی شفا بخش است همچون زهری که باید نوشید تا به سلا مت رسی !!
ای شیطان تو را گویم می بینی چه چیزیست که مرا این گونه ساخته؟؟
گاه با خود می گویم که نمی دانی چه زیباست با او بودن و آن زمان است که افسوس من روانه ی تو خواهد شد !!!!
ولی
هر گاه که قصه ی حسادتت را به یاد می آورم به این می اندیشم که چون تو می
دانی میدانی چه از دست داده ای حسادت را پیشه گرفته ای و تمام مکر ها را
به کار خواهی بست چون تو بی درد شوم !!
آه می بینی حتی تو هم درگیر اوئی کسی از عشق او در امان نیست...
ای پدر آدم..
ای مادر دور حوایم..
ای بر خاسته از نوح..
ای عیسویان..ای مریم پاک
ای ابراهیم...
ای پرستو....
ای گوزن های دشت
به او بگوئید دوستم بدارد!
نخواهم گفت عاشق اویم نتوانم گفت آخر هیچ گاه رسم عاشقی را به جا نیاورده ام
چه اندک شماری بوده است از خود گذشتنم برای او
ولی افسوس در دیار عاشقان این مقدار اصلا به شمار نمی آید و نمی توانند مرا در زمره ی عاشقان جا زنند...
آه چه حسرتی!!! حسرت گفتن این که من چو نیز عاشق هستم...
آه زاریم را می شنوید ؟؟؟؟
فغان هایم را
به ااو بگوئید دوستم بدارددختران شهر به روستا فکر میکنند ...
دختران روستا در آرزوی شهرمیمیرند...
مردان کوچک به آرامش مردان بزرگ فکر میکنند...
مردان بزرگ در آرزوی آرامش مردان کوچک میمیرند....
کدام پل در جهان شکسته است که هیچ کس به خانه اش نمیرسد؟؟؟؟؟؟؟؟
من وبغض ِ بارونیه پشت شیشه
تو شب خونی اشک و بیداری ِماه
نفس می زنم تا پریشونی آه
تو رو نقطه چین مینویسم عزیزم
تو سر گیجه ی خاطره های مب
تو رو می نویسم روی قلب دیوار
تو قاب غزل سوز و بی رحم تکرار
تو که بی ستاره کنارم شکس
شبو با نگاهت برام آینه بستی
کنار من و هق هق دوری من
نشستی و خوندی از عشق و رسیدن
می گفتی اسیر تب سر نوشتی
واسم غصه ها تو ترانه نوشتی
نوشتی از اجبار و هی گریه کردی
اگه زنده موندی یروز بر می گردی
تو رفتی و من بی تو از من بریدم
چه تلخ و تکیده به پایان
نگاهم را به بازی می گرفت ان چشم هایت
زمانی که به تو رو کرده بودم
غریبی بوده ام با دستهایت
چه بیگانه به تو خو کرده بودم
تو یک دنیا پر از دیوار بودی
که بین ارزوهایم نشستی
مرا با وعده شیرین فردا
چه بی احساس و نا باور شکستی
ولی اکنون نمانده جز سرابی
زتو وز وعده های بی جوابت
برو از تو گذشتم من که باشد
به درگاه خداوندم حسابت
می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه ی خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه ی خویش
می برم تا که در آن نقطه ی دور
شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکه ی عشق
زین همه خواهش بیجا و تباه
می برم تا ز تو دورش سازم
ز تو ای جلوه ی امید محال
می برم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال
ناله می لرزد..می رقصد اشک
آه بگذار که بگریزم من
از تو ای چشمه ی جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من
بخدا غنچه ی شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چید
شعله ی آه شدم صد افسوس
که لبم باز بر آن لب نرسید
عاقبت بند سفر پایم بست
می روم خنده به لب خونین دل
می روم از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل
" فروغ فرخزاد
دیشب رویائی داشتم:
خواب دیدم بر روی شنها راه می روم،
با خود خداوند.
و بر روی پرده شب
تمام زندگیم را ، مانند فیلمی دیدم
همانطور که به گذشته ام نگاه می کردم،
روز به روز از زندگی را،
دو رد پا بر روی پردا ظاهر شد
یکی مال من و دیگری از آن خداوند
راه ادامه یافت تا تمام روزهای تخصیص یافته خاتمه یافت.
آنگاه ایستادم و به عقب نگاه کردم.
در بعضی جاها فقط یک رد پا وجود داشت...
اتفاقا آن روزها مطابق با سخت ترین روزهای زندگیم بود،
روزهائی با بزرگرتین رنجها و ترسها و تردیدها و...
آنگاه از او پرسیدم:
خداوندا ! تو به من گفته بودی که در تمام روزهای زندگی با من خواهی بود
و من پذیرفتم که با تو زندگی کنم
خواهش می کنم به من بگو چرا در آنروزها مرا تنها گذاشتی...
خداوند پاسخ داد:
فرزندم تو را دوست دارم و به تو گفتم که در تمام سفر با تو خواهم بود
من هرگز تو را تنها نخواهم گذاشت
نه حتی برای لحظه ای
و من چنین نکردم
هنگامی که آنروزها یک ردپا بر روی شنها دیدی
این من بودم که تو را بر دوش کشیده بودم
خداوندا........
من از تنهائی و برگ ریزان پائیز من از سردی سرمای زمستان من از تنهایی و دنیای بی تو میترسم خداوندا... من از دوستان بی مقدار من از همرهان بی احساس من از نا رفیقیهای این دنیا میترسم خداوندا... من از احساس بیهوده بودن من از چون حباب آب بودن میترسم من ازماندن چون مرداب میترسم خداوندا... من از مرگ محبت من از اعدام احساس به دست دوستان دور یا نزدیک میترسم خداوندا... من از ماندن میترسم من از رفتن میترسم خداوندا من از خود نیز میترسم!!! خداوندا پناهم ده!!!!!!!
| Design By : Pars Skin |
