سلام بهونه قشنگ من برای زندگی
وقتی تو پیروز میشی من با افتخار میگم :
هی این دوست منه
وقتی میبازی کنارت مشنم میگم:
هی من دوست توأم....
ببخش که عاشقت بودم خسته و دل سرد نبودم
ببخش که مثل تو نشد خیانتو یاد بگیرم
اگر که گفتم به چشات بزار واسه تو بمیرم
ببخش اگه تو گریه هام دو رنگی و ریا نبود
اگر که دستام مثه تو با کسی آشنا نبود
ببخش اگه تو عشقمون کم نمی زاشتم چیزی رو
ببخش که یادم نمی ره اون روزای پاییزی رو
لیاقت دستای تو بیشتر از این نبود عزیز
نه نمی خوام گریه کنیِ،برای من اشکی نریز
لیاقت چشمای تو،نگاه ِ پاک ِ من نبود
بعدِ من چه کسی نامت را صدا خواهد کرد؟
چه کسی بغضِ تو را میفهمد؟
چه کسی با خنده ی خود
به تو جان میبخشد؟
با خودم میگویم بعدِمرگم چه کسی با تو سخن میگوید؟
چه کسی راز ِ دل ِتنگِ تو را میداند؟
آن زمان که هوایِ چشمانِ قشنگت ابریست
بر دامن ِ کدامین صحرا خواهی بارید؟
من نباشم چه کسی همدم ِشب هایِ بلندت باشد؟
چه کسی شب همه شب بر سرِسجاده دعا خواهد کرد
تا که سالم باشی؟
چه کسی نذر ِخود به کبوترهای رضا
بابت رفع ِبلا از سرِ تو ادا خواهد کرد؟
چه کسی قولِ وفا خواهدد داد؟
چه کسی از تو تو را خواهد خواست؟
چه کسی لایقِ دنیای من است؟
ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم
چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم
به تو آری....
به تو یعنی به همان منظر دور
به همان سبز صمیمی ،
به همبن باغ بلور به همان سایه ،
همان وهم ،
همان تصویری که سراغش ز غزلهای خودم می گیری
به همان زل زدن از فاصله دور
به همان....
یعنی آن شیوه فهماندن منظور
به تبسم ،
به تکلم ،
به دلارایی تو..
به خموشی ،
به تماشا ،
به شکیبایی تو
به نفس های تو در سایه سنگین سکوت
به سخنهای تو با لهجه شیرین سکوت........
شبحی چند شب است آفت جانم شده است
اول اسم کسی ورد زبانم شده است
در من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم ،
عاشق دیدار من است
یک نفر ساده ،
چنان ساده که از سادگی اش می شود یک شبه پی برد به دلدادگی اش
آه ای خواب گران سنگ سبکبار شده
بر سر روح من افتاده و آوار شده
در من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم ،
تشنه دیدار من است (چه رویایه قشنگی)
یک نفر سبز ،
چنان سبز که از سرسبزیش می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویش
رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است
اول اسم کسی ورد زبانم شده است
آی بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست
راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟
اگر این حادثه هر شبه تصویر تو نیست
پس چرا رنگ تو و آینه اینقدر یکیست؟
حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش
عاشقی جرم قشنگی ست
به انکار مکوش
آری ...
آن سایه که شب آفت جانم شده بود
آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود
اینک از پشت دل آینه پیدا شده است
و تماشاگه این خیل تماشا شده است
آن الفبای دبستانی دلخواه تویی
عشق من آن شبح شاد شبانگاه تویی...
ای دل تنها چیه چشم انتظاری
باز یه لحظه یه دم آروم نداری
نه مثل زمستون تو حسرت بهاری
باز عشقت خیمه زد رو گونه ام
باز یادت آتیش زد به آشیونم
باز بی تو باید تنها بمونم...
بیا سکوت لبهات هنوز حرمت خونه است
پرنده دل من هنوز بی آشیونست
بیا پر از امیده هنوز ،این دل خسته هنوز،
واسه چشمات پای عشقت نشسته...
وقتی دست گرم خود را به سمت کسی دراز می کنیم و او به سردی جواب می دهد نباید نگران باشیم. باید بدانیم که سرمای دست او به ما منتقل نمی شود بلکه برعکس این گرمای محبت ماست که نهایتا بر وجود او غالب خواهد شد.
در شبان غم تنهایی خویش عابد چشم سخنگوی توام
من در این تاریکی من در این تیره شب جانفرسا
زائر ظلمت گیسوی توام
گیسوان تو پریشانتر از اندیشه ی من
گیسوان تو شب بی پایان جنگل عطرآلود شکن
گیسوی تو موج دریای خیال
کاش با زورق اندیشه شبی
از شط گیسوی مواج تو من بوسه زنان بر سر هر موج گذر می کردم
کاش بر این شط مواج سیاه همه ی عمر سفر می کردم
من هنوز از اثر عطر نفسهای تو سرشار سرور
گیسوان تو در اندیشه ی من
گرم رقصی موزون
کاشکی پنجه ی من در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می جست
چشم من چشمه ی زاینده ی اشک گونه ام بستر رود
کاشکی همچو حبابی بر آب در نگاه تو رها می شدم از بود و نبود...
| Design By : Pars Skin |
